Een schreeuw om liefde

“Als ik haar één keer per week zie, dan is dat veel.” Voor mij zit een tiener van zestien jaar oud. Afgelopen zondag was het moederdag hier in Rusland en ze verteld me hoe ze bloemen en nieuwe schoenen voor haar moeder heeft gekocht en haar mee heeft genomen naar de bioscoop. Al haar geld heeft ze daar zo ongeveer aan uitgegeven; een wanhopige schreeuw om een beetje liefde, tijd en aandacht te ontvangen van haar moeder.

Mijn hart brak terwijl ik vanmiddag met deze jonge meid samen zat te eten. Als zij ’s ochtends naar school gaat ligt haar moeder nog te slapen en als ze thuiskomt van school is haar moeder inmiddels vertrokken naar haar werk en komt pas thuis als zij al ligt te slapen. In de afgelopen maand was haar oma bij hun in huis, maar die wil niks met haar ondernemen, maakt ruzie met de buren en doet voor de rest alleen maar spelletjes op de telefoon. Ik ken haar goed genoeg om te weten dat dit de waarheid is en niet een verzonnen verhaal. Helaas is dit de dagelijkse realiteit voor veel kinderen en tieners in Rusland.

Wekelijks spreekt iemand van ons team met haar af. Om samen met haar te eten, te praten en te luisteren naar haar verhalen, vragen te beantwoorden en indien nodig helpen we met huiswerk. Vandaag is het de laatste keer dat ik met haar afspreek, omdat ik einde volgende week vertrek om in 2018 ergens anders in Rusland aan de slag te gaan. Het is maar zelden dat ze echt haar hart opent, maar vandaag is zo’n dag dat ze in staat is om iets van haar emoties te laten zien. We bemoedigen haar, luisteren naar haar, geven adviezen en maken ook plezier. Ze geniet zichtbaar van de tijd die we met haar doorbrengen.

Op het einde bekruipt mij een schuldgevoel, want dit is de laatste keer dat ik haar zal zien.  Ondanks dat anderen van ons team met haar zullen blijven afspreken, voel het toch een beetje alsof ik haar in de steek laat. Met mijn verstand weet ik dat ik hier mijn tijd moet afsluiten en dat het goed is dat ik verder ga, maar als het aankomt op afscheid nemen, ben ik niet zo’n held. Het kost ons allebei moeite, maar wat ben ik blij en dankbaar dat ze vandaag haar hart toch een beetje heeft geopend. Ik heb geloof en hoop dat ze de échte LIEFDE in haar leven gaat vinden. Een kwestie van tijd, gebed, loslaten en vertrouwen.