Tranen van ontroering

In de afgelopen weken ben ik niet zo heel veel in het weeshuis geweest, omdat ik voor medische reden even naar Nederland moest en vervolgens nog niet weer direct in het weeshuis aan de slag kon. Net voor mijn vertrek naar Nederland had ik één van de kinderen van mijn groep geleerd om een hand te geven. Ik weet niet wie van ons beide enthousiaster was over het feit dat ze dit had geleerd, maar we konden allebei ons geluk niet op!

In de daarop volgende weken dat ik niet in het weeshuis kon zijn, vroeg ik mij regelmatig af of ze het nog steeds zou kunnen als ik weer terug zou komen. De eerste keer dat ik weer terug was op de groep, was het een feestje om bij de meeste kinderen een stuk herkenning te zien. Toen ik na een tijdje probeerde of A. nog steeds een hand kon geven, verscheen er direct een grote glimlach op haar gezicht. Het was duidelijk dat ze het zich herinnerde en het was bijna letterlijk of ik haar hersenen zag werken om de beweging met haar hand weer te willen te maken, maar dat lukte nog even niet.

Gelukkig is A. geen opgever, dus we zijn gewoon weer aan het oefenen gegaan! Met als resultaat dat gisteren A. weer in staat was om een handje te geven. En niet één keer, maar wel tientallen keren. Nu ze eenmaal weer weet hoe het moet, is ze zo enthousiast dat ze het keer op keer herhaalt. Haar glimlach, enthousiasme  en de overwinning zorgden voor tranen van een ontroering, wat een doorzetter!

Maar ook Y. zorgde er deze week voor dat de tranen in mijn ogen stonden. Al heel lang zag ik dat hij, als ik hem help met eten, zelf de lepel wil pakken en het proberen wil om zelf te doen. Maar met een gewone lepel lukt dit niet. Toen ik in Nederland was heb ik gezocht naar aangepaste lepels, met resultaat! Met een groter en dikker handvat en het uiteinde dat verbogen kan worden, is dit een ideale lepel waar Y. mee kan leren eten. Afgelopen week hebben we voor het eerst geoefend en het heeft nog wel wat oefenmomenten nodig voordat Y. echt in staat zal zijn om de lepel goed te kunnen gebruiken, maar de eerste oefenen momenten zijn veelbelovend. Zijn handje die zich stevig om het handvat klemde en probeerde de beweging naar de mond te maken, u/je had er bij moeten zijn 🙂 Zo mooi en tegelijk zo ontroerend ook om te zien.

Wat een doorzettingsvermogen hebben deze kinderen en wat kan ik nog veel van ze leren!