Recht op een toekomst

Vorige week was ik een aantal dagen op bezoek bij vrienden en hun vier kinderen. Samen spelen, spelletjes doen, rennen door het park, voetballen, ijsjes eten, kortom: genieten en het lijkt allemaal zo vanzelf te gaan. Terwijl ik daar ben glijden af en toe mijn gedachten af naar de kinderen in het weeshuis. Voor hen gaat niets als vanzelfsprekend, bij vrijwel alles hebben ze hulp nodig en toch zijn er momenten dat ik hen net zo zie genieten en lachen als de vier actief rond rennende kinderen van mijn vrienden. Door de kinderen in het weeshuis heb ik oprecht meer leren genieten van de hele kleine dingen. Dingen die altijd zo normaal lijken, maar juist vele redenen tot dankbaarheid hebben omdat ze voor mij zo normaal kúnnen zijn en dat juist helemaal niet zo vanzelfsprekend is.

Als we het met de kinderen over hun toekomstdromen hebben, gaan mijn gedachten naar S., een jongen uit het weeshuis die binnenkort 18 jaar wordt. Na zijn verjaardag zal hij, zodra er plek is in één van de volwassen internaten, moeten verhuizen. Medewerkers in het weeshuis schatten in dat hij daar waarschijnlijk nog een paar maanden zal leven en dan zal komen te overlijden. Hij is relatief gezien erg zwak en eet erg moeizaam. In de volwassen internaten is de zorg nog beperkter dan in het weeshuis, waardoor het al te vaak is gebeurd dat deze kwetsbare jongvolwassenen binnen een aantal maanden komen te overlijden.

Soms worden de contrasten ineens weer zo pijnlijk duidelijk, kinderen die onbezorgd kunnen spelen en kunnen dromen over de toekomst en kinderen die volledig afhankelijk van zorg zijn en geen toekomst lijken te hebben. Oneerlijk, dat is het. Even bekruipt mij het schuldgevoel dat ik hier ben en er op andere plekken juist kinderen zijn die mijn aandacht meer kunnen gebruiken. En toch zijn het juist de kinderen in het weeshuis die mij leren om ook gewoon te genieten van het moment en los te laten. Daarom heb ik er vorige week ook voor gekozen om te genieten van het voetballen, verstoppertje spelen en alle honderden andere dingen, maar helemaal loslaten kan ik het niet en ben daarom tegelijkertijd ook weer extra gemotiveerd om mij in te zetten voor die kleintjes die niet voor zichzelf kunnen opkomen en onze steun en hulp zo hard nodig hebben, want ook zij hebben recht op een toekomst!